ALBATROSI
Përktheu Dritan Thomollari
Shpesh, marinarët për tu zbavitur kapin,
Albatrosët, k’ta zogj viganë që mes kthetrave,
Moskokëçarës u ngjiten anijeve që shkasin,
Përmes thellësive të hidhura të detrave.
Ky sovran i kaltërsisë, pas kuvertës ngjitur,
Si i zënë ngushtë nga pamundësitë e tij,
Mjerisht krahët e bardhë i lë të zvarritur,
Si një çift rremash të vozitura me ngadalësi.
K’tij udhëtari të plogët, ngordhalaq, qesharak!
Të shëmtuar, po dikur aq të bukur në k’të bot’!
Një marinar sqepin me çibuk ia përflak,
Tjetri shpotinë ia jep sakatit që s’fulturon dot,
Kështu është edhe poeti, ky princ resh,
Që me harkëtarët qesh e mes stuhive vërtitet,
Po i mërguar në tokë, me thumbimin i rënë ndesh,
Ashtu i penguar nga krahët e gjatë, mezi çapitet
ALBATROSI
Përktheu Ismail Kadare
Shpesh marinarët marrin për zbavitje
Me vete albatrosët, zogjtë fisnikë
Që ngathtësisht mbi det ndjekin anijen
Tek shket mbi gropa, përmbi hone ik.
Të lënë mbi kuvertë, këta princa
Të kaltërsisë, si leshko janë tani
Mjerueshëm varin ata krahë të bardhë
Si rremat e braktisura përbri.
Ky udhëtar me flatra ç’qulls që ngjan,
Ç’i bukur ish, ç’komik duket, i keq.
Dikush ia tall ecjen e tij të çalë.
Një tjetër sqepin me çakmak ia djeg.
Kështu dhe ti, poet, princ resh të larta
Që mbi stuhitë zotëron e qesh,
Porsa të zbresin nëpër tokë e baltra,
Krahët viganë të pengojnë t’ecsh.
ALBATROSI
Përktheu Mensur Raifi
Marinarët n’anije shpeshher; sa për shaka
Gjuajnë albatrosë, shpeza shumë të mëdha
Bashkudhtarë të plogësht që fluturojnë mbi det
Mbi anije që sipër gremin’ve t’njelmëta shket
Posa ti vendosin në dërrasa të mundur,
Këta mbretër t’kaltrisë të ngathtë e t’përunjur
Të ndjellin mëshirë me ata krahë mbërthyer
Të mëdhenj e të bardhë sikur rrema të thyer.
Ky udhëtar krahgjatë sa është i pagjallëri!
I bukur ka qenë, tani gaz i botës, shëmti
Njëri ia ngacmon sqepin, për t’qeshur me çibuk
Tjetri e imiton, e tall, e përqesh e ç’nuk!
Poeti i ngjan k’tij princi të madh të reve
S’e tremb dot studhia aq qitësi i shpezëve;
Syrgjynosur në tokë, n’bisht të shpotisë ngeci
Krahët e tij viganë e pengojnë të eci.
ALBATROSI
Përktheu Mihal Hanxhari
Her; – herë për t’u dëfryer djelmoshat marinarë
Zënë albatrosë, shpend deti madhështorë,
Që me nge anije si shokë bashkëudhëtarë
U ven pas përtej drejt honeve mizorë.
Në kuvertë me t’i lëshuar mbi dhogat këta të gjorë,
Që mbretër qenë n’azur, të ngathët ngjajnë’ qyqarë,
Lëshojnë si për vajtim të bardhët krahëdëborë,
Ashtu porsi dy rrema që anash hiqen zvarrë.
Ky shtegëtar me fletë se ku e zolli zija!
Plot nur, krenar dikur, sa duket i shëmtuar!
Njëri e nget me llullë, i bie sqepit të tija,
Tjetri e imiton, e tall duke çaluar!
POETI është ky princ, i hapësirave qiellore
Që shokë ka stuhitë, shigjetat s’e friksojnë,
Por në këtë tokë mërguar mes turmave njerëzore
Krahët e tij viganë të ecë e pengojnë
ALBATROSI
Përktheu Kristaq Jorgo
Të vjetrit marinarë, sa shpesh, për argëtim
Marrin albatrosë, të deteve zogj krahgjerë,
Që ndjekin posi shokë të mefshtë në udhëtim
Anijen teksa shket përmbi humnera terr.
E sápo në kuvertë shkujdesur i lënë varg,
Këta të qiejve mbretër, t’squllët e n’hutí
Varin për t’u dhimbë t’pamatët krahë të bardhë
Njëjtë posi lopatat që shkrehur janë përbrí.
Ky udhëtar me krahë, sa ësht’ i ngathtë, hutak!
M’i bukuri dikur, shëmtuar tash, i shkret!
Ia trazon njëri sqepin me çibukun flakë,
Tjetri-e qesh, tue çalu, at’ që qiejve shket!
Poeti sa-i ngjashëm me këtë princ ndër ré:
Shpërfillës ndaj stuhisë, aj çdo harktar e ngec;
Mërguar përmbi tokë në mes të talljevé,
Të tijat krahë gjigandë s’e lënë dot të ec’.
ZGALEMI* – Përktheu Primo Shllaku
Shpesh, për t’u zbavitë, njerëzit e ekuipazhit
i kapin zgalemët, kta shpend të mëdhej detarë,
që si shokë udhtimi përtueshëm mbase i shkojnë
anijes që rrëshqet mbi humnerat llahtarë
Sapo t’i venë mbi dërrasa të kuvertës
kta mbretën të qiellit, qyqarë e të ndrojtun,
i zhgërryejnë – me t’ardhë keq –krahët e bardhë
si rrema barke trupit përanë.
Ky shtegtar me flatra sa krahthatë që duket,
ai i buk’ri dikur, tash qesharak e mjeran.
Dikush me çibuk sqepin ia ngacmon
E tjetri çalon n’mahi të fluturakut.
Poeti i përngjet princit të reve
Që s’pyet për shtrëngatën e tallet me harktarin;
I mërguem mbo tokë mes vigmës së turmave
Krahët prej vigani e pengojmë për me ecë.
*Albatrosi
ALBATROSI
Përktheu Romeo Çollaku
Me vete, për zbavitje, detarët kanë zakon
do albatrosë të marrin, zogj detesh, madhështorë,
që, teksa çan tallazet rrëshqanthi hon më hon,
anijen ndjekin mbrapa të plogësht e të gjorë.
Mbi dhogat e kuvertës, braktisur në një qoshe,
të kaltërsive mbretër, lëvizin me të keq,
përvajshëm i zvarritin gjithë turp flatrat bardhoshe
të ngjashme me dy rrema që varka i tërheq.
Ky shtegtar flatrashkruar humbur ç’e ka pusullën!
Sa ç’qe dikur i hijshëm, u katandis avdall!
Dikush, për ta bezdisur, te sqepi ia qas llullën,
ulok’n, që merrte qiejt, çalthi dikush e tall.
Porsi ky princ i reve, njëlloj edhe Poeti,
që i shpërfill shigjetat dhe pezmin e rrufesë,
por, dherash i degdisur, ku e përçmon rrëmeti,
të madhërishmet flatra në ecje ka pengesë.
ALBATROSI
Përktheu Yzedin Hima
Në lundrime të gjata mes honesh plot llahtarë,
Detarët shpesh herë thjesht për t’u zbavitur
Kapin albatrosë, madhështorë zogj të detit
Shokë t’i kenë në udhëtimet e tyre të pafund …
Dhe i lenë aty të lidhur keqas mbi kuvertë,
Këta mbretër kaltërsish ligsht katandisur,
Lolo krahëvarur vajtueshëm hequr zvarrë,
Çalashë ngofje dalë mbi dërrasa lemerisur.
Sa tuaf e qesharak ky shpend i lartësive !
Sa komik e shëmtaq ai i bukuri i qiejve !
Ca e godasin sqepit me çibuk e plasin gaz,
Të tjerë si të çalë tallen me të ngratin fluturak !
Kështu dhe Poeti ngjan me këtë princ të reve
Që endet mes stuhish e qesh me shkreptima;
Mbërthyer në të huajën tokë mes talljesh mizore,
Me krahë madhështorë që dot s’marrin fluturim.
CHARLES BAUDELAIRE
L’ALBATROS
Souvent, pour s’amuser, les hommes d’équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.
A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l’azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d’eux.
Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule !
Lui, naguère si beau, qu’il est comique et laid !
L’un agace son bec avec un brûle-gueule,
L’autre mime, en boitant, l’infirme qui volait !
Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l’archer ;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l’empêchent de marcher.
*Renditja sipas rendit alfabetik të përkthyesve. Lista e përkthimeve është e hapur për t’u plotësuar me variante të tjera. Mblodhi: Granit Zela.