Nga Lutfi Dervishi
Vendet më të bukura të Shqipërisë, pa diskutim, janë ato ku ende s’ka shkelur këmba e njeriut, goma e fadromës dhe autobetonierja.
Aty ku rruga ende nuk ka takuar asfaltin, aty ku ndërtuesit “strategjikë” nuk kanë shpalosur dashurinë e tyre pa kufij për atdheun, aty natyra duket ashtu siç e la Zoti, jo siç e katandisi robi.
Por, sapo mbërrin betoni, gjithçka transformohet. Fillojnë ndërtime pa kriter, mbijnë trarët, shfaqen tabelat “Pronë private” në truallin publik, e bashkë me to të kujtohet fjalia lapidare e Volterit: “Progresi është i pamëshirshëm.”
Vetëm se tek ne, progresi ka fytyrën e një kantieri që nuk pushon kurrë, zhurmën e një betoniereje që sillet 24 orë në rreth, dhe arrogancën e një trau që ndalon publikun të ecë në tokën publike. Aty ku arrin “progresi” ynë, natyra merr fund, por betoni nuk ka fund.
Pavarësisht etiketimeve pompoze si “Maldivet e Europës” apo “Zvicra e Ballkanit”, realiteti është shumë më kokëfortë. Në Zvicër, janë anuluar aeroporte e autostrada vetëm e vetëm që të mos prishet bukuria e peizazhit natyror. Natyrisht, me referendum. Me demokraci direkte. E për më tepër, Zvicra nuk rinumëron votat.
Këtu, betoni sfidon çdo votim, është më i fuqishëm se çdo ligj dhe është premtimi i vetëm i mbajtur.
Kjo është formula jonë e progresit: nis me dashuri për natyrën dhe përfundon me dashuri (që nuk konsumohet) për betonin.