“Ngjarja e rebelizmit filloi të mahisjë e po bëhet gangren.
Andartët po i turen Korçës dhe shumë plagë ë tjera filluan Shqipërinë ta trubëllojnë dhe shqipëtarvet po i u ngrihet shprehja krejt.
Një ditë mora një telegram nga Korça që ma hiqte Behlul efendiu dyke thënë: ndërmjetësohi ku duhet dhe me të shpejtë na dërgoni fuqi e munisione se andarët grekë Korçën po e rethojnë».
Telegramin i a kallëzova Esad pashajt dhe i u luta t’i dërgojë Korçës municione. Më tha «mos ki merak se në dërgim e sipër jam». I u përgjegja Korçës dyke i thënë që qëndroni e duroni se ç’kërkoni po ju dërgohet.
Pas tri katër ditç prapë po mar nji telegram që thoshte: «fuqi kemi, vetëm duam municione për luftë por me të shpejtë ndërmjetësohi të na dërgohet». Prapë telegramin i a kallëzova pashajt dhe i thashë: «Pasha Hazretlleri! municione për dit e për nat po dërgoni dhe po i depozitoni në Tiranë, kurse në Korçë s’po dërgoni gjë fare. Korça s’po ju kërkon asnjë ushëtar po i vetëm municione atëhere përse nuk po i-u dërgoni? ».
Më tha: «unë po pres prej Dibrës të më vinë dy mijë veta dhe bashkë me ty do të vinj dhe vetë në Korçë e t’ u qëndrojmë komitavet». Me gjith që nuk më besohej por si më bëri edhe mjaft bê, pushova.
Pashaj nga fjalët që më tha mua as një nuk mbajti, municionet që dërgonte në Tiranë i depozitonte krejt për ta përgatitur rebelizmin.
Durrësi për ta shpëtuar Korçën nga reziku i andarëvet q’i kërcënoheshin dërgoj kapiten holandez Hodsonin, Gjilardin e disa oficerë shqiptarë dhe u përpoqnë shumë porse nga mangimi i municionit s’mundnë të qëndrojnë shumë dit.
Hodsoni ra dëshmor.
Trimërinë më të madhe dhe qëndrimin ma të fortë e kanë rrëfyer Kajo Kapedani tetëdhjetë vjeçar me dymbëdhjet shokë në një grykë dhe Hysejn Pirgu në shtëpit te tij bashkë me Nuriddin Binjakun të dy që një ditë tetë orë e kanë mbajtur luftën edhe kanë djegur tet’ arka me fishekë. Nga mbarimi i fishekëve Korçarët myslimanë u shtrënguan të lenë shtëpitë dhe pa marë plaçka fare se nuk arrinë dhe nga frika shumica edhe sofrat i lanë shtruar dhe gjellët në zjar si ç’i kishin vënë dhe zbathur e xhveshur muarën rrugën e Bogradecit nëpër borët. Rrugës shumë gra deshtuan dhe vdiqnë. Andarët Kolonjë, Leskoviq doqnë shumë shtëpi dhe vranë shumë njërës. Kur u futnë në Korçë, Nuriddinit i doqnë fabrikën e lëkurëvet edhe Hysejn Pirgut i doqnë shtëpinë.
Këta të dy edhe sot po jetojnë pa bukë.”
Hafiz Ali Korça, (pjesë nga vepra “Shtatë ëndrat e Shqipërisë”, 1924)