Nga Lutfi Dervishi
Ngjarja e fundit me Policinë, ku u përfshi zoti Adriatik Alimadhi, ish-deputet dhe kryetar i një partie politike, nuk është thjesht një incident i rëndomtë.
Rrëfimi publik i Alimadhit është tronditës, si për nga përmbajtja, ashtu edhe për nga përmasat e dhunës dhe tentativat për të manipuluar ngjarjen që përshkruan.
Ajo që e bën situatën edhe më shqetësuese është kontrasti i thellë mes dëshmisë personale dhe komunikatës zyrtare të Policisë së Shtetit.
Sipas komunikatës, Alimadhi është një “keqbërës” që kundërshtoi Policinë.
Në njoftimin për publikun nuk ka asnjë fjalë për përdorimin e forcës. As për ofendime. As për kamerat e sigurisë. Pyetja që lind, edhe në këtë rast, është: kush e shkruan të vërtetën zyrtare dhe mbi ç’bazë?
Komunikatat e Policisë, në vend që të jenë mjete transparence, shpesh – sidomos kur është përfshirë vetë institucioni – shndërrohen në mburoja që fshijnë çdo gjurmë përgjegjësie.
Asnjëherë nuk hetohet kush i harton. Asnjëherë nuk merren në pyetje autorët e deformimit të fakteve – autorët që lëndojnë me të pavërteta më shumë se vetë dhuna policore.
Një shtet i fortë matet me respektin për qytetarin, sidomos në momentin kur ai është më i pambrojtur.
Nëse dhuna e Policisë ekziston, ajo duhet ndëshkuar. Nëse pretendimet janë të rreme, atëherë duhet hetuar për shpifje.
Por ajo që nuk mund të vazhdojë më janë dy histori krejt të kundërta për një ngjarje.
Duke pasur parasysh çfarë kanë thënë komunikatat në ngjarjet e mëparshme, unë besoj 100% atë që thotë qytetari Alimadhi!
Kamerat nuk gënjejnë.
Dhe, që të mos vijohet me manipulimet, në radhë të parë nuk duhen hetuar vetëm ata që ushtrojnë dhunë, por edhe ata që gënjejnë dhe dezinformojnë publikun.