Në vitin 1956, inxhinieri Wilson Greatbatch po punonte në një projekt që në dukje dukej i thjeshtë: krijimin e një qarku për të regjistruar rrahjet e zemrës. Asgjë revolucionare – të paktën në teori.
Por ja çfarë ndodhi: gjatë montimit, Greatbatch aksidentalisht përdori një rezistencë me vlerë të gabuar. Një gabim i vogël, nga ato që ndodhin përditë në laboratorët anembanë botës.
Kur ndezi qarkun, në vend që të regjistronte tinguj në heshtje, pajisja filloi të lëshonte impulse të rregullta. Ajo pulsonte me një ritëm të qëndrueshëm, pothuajse hipnotik. Një inxhinier tjetër mund ta kishte fikur pajisjen dhe ta kishte nisur nga e para.
Por Greatbatch pati një ide të jashtëzakonshme. Ato rrahje artificiale ishin shumë të ngjashme me ritmin natyror të zemrës njerëzore. Po sikur, në vend që të regjistronte rrahjet e zemrës, pajisja të ndihmonte një zemër të sëmurë të rrihte?
Ajo gabim i rastësishëm u bë prototipi i parë i stimuluesit kardiak. Sot, falë asaj copëze të vogël të gabuar që u përdor në vitin 1956, miliona zemra vazhdojnë të rrahin në mbarë botën.
Përgatiti: Saimir Kadiu