Nga Arbër Zaimi
Një gjimnaziste shtatëmbëdhjetëvjeçare vrau veten javën që shkoi, në banesën e saj në Gjirokastër.
Ajo la pas një letër në anglisht. Fjalët e mbrame ma merr mendja se njeriu i thotë në gjuhë të huaj vetëm atëherë kur komuniteti-amë i është shndërruar në komunitet-njerkë. Kur shoqëria e gjerë dhe e ngushtë zhbëhet e në të gjen më shumë armiq se miq ndodh çshoqërizimi, disocimi, e me vetëdije përzgjidhet e huaja sepse prej saj së paku nuk pret farë ngrohtësie e njerëzillëku, ndryshe nga jotja që mbart implicit premtimin për komunitet por në dështim thyen, zhgënjen.
Në letrën e vajzës shkruhet për dëshirën dhe pamundësinë e saj për t’u ndier e barabartë me shoqet e shokët e saj, për të mos patur rrobat e njëjta e të vjetra. Tragjedia e vajzës ndodhi në të njëjtën javë kur mediat oshëtijnë për petkat e shtrenjta të elitës së Tiranës. Të duket sikur një skenarist hyjnor ka planifikuar bashkëkohësinë e këtyre dy ngjarjeve, të dyja pasqyra të shoqërisë sonë njerkë. Një politikane e lartë, e veshur me një pallto kushedi sa të shtrenjtë, fshinte shenjat e markës së palltos prej fotove në rrjetet sociale, që të mos ia kapë rrebeshi mediatik i kohës. E skamura dëshiron veshje ca më të reja për t’u ndier e pranuar, sepse ashtu e lyp mesatarja shoqërore që për model merr imazhet e të kamurave që imponohen kudo prej industrisë mediatike e reklamore. Ndërsa e kamura, vetë modeli shoqëror, mban veshjet më të shtrenjta por përpiqet t’i mesatarizojë me fotoshop. Lypet cipë për të t’u skuqur faqja.
Vajza, siç thuhet, ishte kthyer disa herë prej shkollës në shtëpi, ndoshta për t’i dhënë fund jetës, por gjithnjë kishte gjetur aty të atin, dhe kjo e kishte vonuar aktin fatal. Pasanikët kanë shumë shtëpi e banesa të zbrazëta, ku nuk i pret askush e nuk i pengon asgjë, megjithatë s’u shkon mendja. Lypet ndërgjegje për të të vrarë ndërgjegjja.
I ati i vajzës prej vitesh nuk punonte dot si pasojë e një aksidenti në punë, familja pra i kish punët ngushtë ekonomikisht, si shumë familje ku punon vetëm njëri prind e ndoshta edhe si shumë sosh ku punojnë të dy prindërit. Puna dhe rroga nuk janë më garantues të mirëqenies në shoqërinë tonë. Çuditërisht mospuna e ambalazhuar me luks shpeshherë është model suksesi. Nëse kjo shoqëri, me këto vlera të përmbysura, është shoqëria e shqipes, atëherë të mos habitemi me të rinjtë që fjalët e tyre më të ndjera, të hidhura a të ëmbla qofshin, do të na i thonë në gjuhë të tjera.