I.
Vapa e shpirtit
Vapa e shpirtit
Nën një lëvore ahu,
këndon gjinkalla e padukshme
vapën e shpirtit.
Ju,
nuk i njihni prrojet e kristalta të zemrës téme.
Gjeografia juaj i lidh lumenjtë me Lanën,
aty e parkoni shpirtin,
bri ujnave t’flliqta.
Asnjiherë s’delni shëtitje
me pishat e shkëmbinjtë që nuk ecin,
po vallëzojnë në qiell..
Atje princi jém mbledh boça pishash,
luen mbramjeve me mue,drenusha e zogj.
Ai m’puth e unë perëndoj mbas majeve
e përflakun si diell.
Po më thoni bre,
purgatorin e parajsën te “Ferri”
a nuk i shkroi vetë kisha?
Kryevepra e Ajnshtajnit
a nuk ásht e dashtuna e tij sovjetike
që as Hoover i FBI-së nuk ia gjeti kurrë?
E bombën, bombën atomike
a nuk e shpikën fëmijët e lagjes téme
kur luejshin kaladibrançe,
lojë me t’hipun?
Bijë e gjarpnit dhe diellit,
mbesa e Shasit ilir,
te teatri “Migjeni” në Shkodër,
fle gjumë mbi mustaqet e Niçes,
s’pyes për zota e idhuj.
Për mu veç nji princ ka lind’
ua thashë!
Ai lidh kuajt në hánë,
unë shkoj mbas tij lëndinës në kámbë,
andej kah i bihet me shkue te vetja…
II.
Një herë në njëmijë vjet
Erdhën shirat e mermertë të ndarjes,
si flokë skulpturash t’saponxjerra prej dheut.
Shkruajmë me gjuhë
në qiellzat e gojëve hapun prej habie.
Si ásht e mundun?
Na përgjigjen veç gjethet që rr’zohen vjeshtës kadalë.
Pyjet kanë fillu me u tremb prej zogjve,
lulet janë helmu prej bletëve,
pishat u ikën shkëmbinjve,
ndrruen vend me kallamat n’moçal.
Asgjá nuk àsht e qartë,
s’ka qenë kurrë.
Qysh kur befas biri i zotave Adami i tha Evës:
-Ti je grua.
-Unë jam buurrë!!
E vuni përfundi gruan e mollës,
të parën qenie t’revoltueme.
Ja pse bajmë dashni një herë në njëmijë vjet
e vdesim t’përmalluem…
III.
Fluturova
Fluturova shpirt,
me pak hánë e diell në xhepa,
si vajzë e rrëmbyer
gjithnji marr n’thue
qiellit tand.
Grue kuarci që djeg urór
e nuk blue sende të buta.
Në asnji oqean nuk hidhesh me u mshef,
asht si me hedh dromca zogjve
me ju ndal fluturimin.
S’ka mjegull as hije
që t’mshef prej syve të shpirtit.
Burrë në burrë,
qiell e lulishte.
Asnji stuhi s’më zén bri teje.
T’i njoh ofshamët,
aromën e trupit,
të kam puthje në kujtesë,
si gjurmë Dinosauri mbi gurë.
Ti m’nisë dath e desh
nëpër borë e xhama t’thyem,
ferra e zall të nxehtë,
me nji puthje bujare
djep të rritjes téme.
Je flaka e dragoit,
dhamt e tij t’mbjellun
me u bá shkronja për libra.
Toka shkon e ti nuk humbë,
kthehesh në dritë.
Unë shkoj kudo
themelet e kishës në kodër
i kam në shpirtin tánd.
Kryqin,
kryqin e kanë shpikë për mue jo për Jezusin.
Kryqi jém má i bukur je,
hej se ku ma i shenjtë se ai i Jeruzalemit.
Ti je Jeruzalem e Dardani për mua.
Sa herë vdes,
e pi nji molekulë tánden
me i hapë sytë.
M’u harroftë emni në të harrofsha!
Në lotin mbi oqean,
rritesh veç ti!