I.
Mos m’fajëso
mos m’fajëso njeri
që në vegimet e tymosuna t’qytetit tone
sorrat arratisen pa krye në perjetësinë e mbramjes
e unë s’jam aty për m’e duartrokitë ritin e ikjes
por i kam ikjet e mia
i kam të miat
mos njeri
që kam lot sa nji fëmijë që ka humbun nga nana
dhe qepallat që luhaten hutuem n’erë
vij somnambul nga post-lufta e qenies hekur
nga neonët e korridorëve infektue me çmendi njerëzore
por kam paqen time
e kam paqen time
njeriu mos
qe s’fle n’shtëpi në netët me bubullimë
që kthehem me rroba tjera dhe tjetër krehje flokësh
e të gjej t’ngrysun tue fishkëllu pritjen
vij nga autobusët e kaltër që kthehen nga lutja
për shpirt njeriu që rri si vesë vaksi mbi lule plastike
por kam veten time
e kam veten time
II.
Heshtjet
nuk i ke pa ti kurrë heshtjet e mia
si shumohen xhindshëm e vijnë t’ngrysen
poreve t’lkurës e marojnë diga me fjetë thelluem n’ty
e kur zgjohen gjumit mbas shumë motesh me u kthy tek unë
ta vjedhin edhe kujtesen e zanit tem
III.
Mungesë
në mes të pranisë e mungesës
ti ma shumë nuk je
tuj qenë shumë