I.
Të kujtohet
Ishte një natë e ngrohtë vere,
kishte kaluar mesnata,
dhe në shtrat,
ajo grua plakë zgjati dorën mbi gjoksin e burrit të saj:
– Po fle?
– Po!
– U kujtova, si në ëndërr…
– Çfarë?
– M’u shfaq ajo natë kur të kërkoja ngado në qytet,
nëpër shi, nëpër erë,
të kërkoja si e çmendur
dhe lusja Zotin të ishe me një grua tjetër,
të ishe gjallë…
thuamë, ku ishe?
Ai u kthye nga ajo dhe i preku buzët e rreshkur.
Ishte ftohtë.
– Fol!
Heshtja rëndonte plumb.
– Po… isha me një grua,
gjithë jetën kam dashur të ta them,
e ç’rëndësi ka tani?
ne së shpejti do shkojmë,
të lemë diellin dhe kapërcejmë pragun e natës së gjatë…
Ai e puthi.
Ajo qau.
– Fli tani, është vonë, dhe pak do këndojnë zogjtë,
turtulleshat do marrin rrugët e qiellit.
– Kisha frikë për ty!…
tani kam shumë kohë për të fjetur.
Dhe ata u ngjitën njëri me tjetrin,
sytë përballë,
krahët mpleksur,
zemrat një mbi një,
me plagët që rridhnin ende dhe rrihnin ngadalë
në kohën pa kohë,
me agun që s’donte të zbardhte më…
II.
Ne nuk patëm kohë
Ne nuk patëm kohë të flisnim, e dashur,
veç puthnim gishtërinjtë dhe gjokset tona,
endeshim mbi trupa që dihasnin dëshirë,
jo, nuk patëm kohë të flisnim,
veç u binim kambanave tona
dhe ato na përpinin e thithnin brenda tyre.
Ne pinim veç burimet e njëri-tjetrit,
thithnim nektarin e kurmeve, të syve, buzëve
oh, ç’nektar i ëmbël, që papiruset e vjetra nuk na e thonë!
Kush je ti, cili jam unë,
nuk thamë asgjë, veç putheshim të dehur,
më shumë se Baudelaire nga poezitë e tij,
s’kishim kohë, edhe pse na dukej sikur njiheshim një jetë;
fqinj të dashurisë,
në atë kohë relative sikur gjetëm Anjshtanjin!
Nga vije ti, nga vija unë,
nga ç’rrugë të këtij globi kaq të nxehtë,
nuk e dimë ende, kush je ti e dashur,
me ato buzë që djegin në skajin tjetër të botës,
kush je ti – ëndërr nderur në tavanin e shtëpisë sime,
që sa hap sytë, të shoh dhe të përshëndes…
Ne nuk patëm kohë të flisnim për jetët dhe dashuritë tona
Ne… e harruam vetë kohën!
III.
Vendi im
Vendi im është një rrëfenjë
e vjetër sa bota,
është një shpat që zbret poshtë
në krahë të thyer shqiponje,
është një lumë lotësh
që derdhet në një det hidhërimi,
është një pranverë e hidhur dhe e mardhur.
Vendi im është ofshama ime që çpon qiejtë
është një tokë e thatë, e lënë djerrë,
një shpirt i mpiksur nga ngashërimi
në dritë qiriri,
është gjethja e ullirit që tundet fillikate në erë
mbi varret e vjetër, me gurët pa emër,
vendi im është një fshat i braktisur
me puse të heshtur dhe dyer të kyçur.
Vendi im është një poemë e pambaruar.
Eshtë bujtina në rrugën malore
e zbrazët, e verbët, pa njeri,
është vreshta e shkretuar, pylli i prerë rrafsh,
dhe kobi i tokës së braktisur,
është një emigrant me letrën e nënës
mbetur në xhep me fjalë premtimi,
është një kthim i vonuar nën një diell të verbuar.
Mjerisht vendi im është kthyer në plaçkë tregu
i atyre që duan aq shumë pushtetin
që zgjohen e ngrysen me të në shtrat,
është një orgji politikanësh pa skrupull
që dinë veç të premtojnë parajsën.
Por vendi im është dhe një lojë fëmijësh
që kapërcejnë litarin në rrugët e shpresës,
është dhe një ëndër e dielltë
që shkon ngadalë në hapat e një vajze të re
me një gjoks të njelmët, të kërcyer,
është puthja e ëmbël e fqinjes së dashuruar
dhe dasma që do të bëhet në vjeshtë,
vendi im është dhe mbetet gjithnjë rrëfenjë
që më mban të robëruar gjithnjë…