Më 26 mars 2000, Vladimir Putini u konfirmua si president i Rusisë me 52.9% të votave, një rezultat që ishte parashikuar më parë. Pasi Boris Jelcin dha dorëheqjen më 31 dhjetor 1999, Putini, në atë kohë kryeministër, mori përkohësisht detyrat e presidentit. Që nga ai moment, ai nisi rrugën e tij drejt një sundimi të pandërprerë që do të zgjasë për dekada. Strategjia e tij për të forcuar pushtetin ka qenë e menduar dhe e qëndrueshme, duke përdorur ndryshime kushtetuese, centralizim të pushtetit dhe eliminimin e çdo opozite.
Kur në vitin 2008, sipas kushtetutës, nuk mund të qëndronte më në detyrë për një mandat të tretë radhazi, ai organizoi një ndërrim postesh me aleatin e tij, Dmitri Medvedev. Ky i fundit u bë president, ndërsa Putini mori postin e kryeministrit, por në realitet, ai vazhdoi të mbante pushtetin real. Në vitin 2012, me ndryshimet e bëra në kushtetutë, Putini u rikthye si president dhe që atëherë ka vazhduar të forcojë kontrollin e tij mbi çdo aspekt të politikës ruse.
Një nga hapat e parë të tij ishte eliminimi i autonomisë rajonale, duke vendosur përfaqësues presidencialë në të gjitha rajonet, gjë që e ktheu Rusinë në një shtet tepër të centralizuar. Një tjetër faktor kyç ishte dobësimi i oligarkëve dhe kundërshtarëve të tij politikë, të cilët ose u detyruan të largoheshin nga vendi ose përfunduan në burg. Gjykatat u bënë mjete të pushtetit të tij dhe sistemi zgjedhor u manipulua për të garantuar fitore të vazhdueshme për partinë e tij, “Rusia e Bashkuar”.
Në arenën ndërkombëtare, Putini ka ndjekur një politikë agresive për të zgjeruar ndikimin e Rusisë. Aneksimi i Krimesë në vitin 2014 dhe ndërhyrja ushtarake në Ukrainë janë shembuj të qartë të kësaj strategjie. Ai ka krijuar aleanca me liderë autoritarë dhe ka kërkuar të minojë demokracitë perëndimore përmes dezinformimit dhe ndërhyrjeve politike. Marrëdhëniet e tij me Donald Trumpin gjatë presidencës së këtij të fundit treguan një përpjekje për të ndikuar politikën amerikane në favor të Kremlinit.
Çdo formë opozite brenda Rusisë është shtypur me ashpërsi. Protestat masive, si ato pas zgjedhjeve parlamentare të vitit 2011 dhe lëvizja e udhëhequr nga Alexei Navalny, janë përballur me represion të dhunshëm. Me kalimin e viteve, regjimi i Putinit ka bërë gjithnjë e më të vështirë ekzistencën e një opozite të organizuar, duke burgosur ose dëbuar kritikët më të ashpër. Ndërkohë, propaganda shtetërore ka luajtur një rol kyç në ruajtjen e imazhit të Putinit si një lider i fortë dhe i domosdoshëm për stabilitetin e Rusisë.
Sot, pas 25 vjetësh në pushtet, Vladimir Putini duket më i pathyeshëm se kurrë. Ekspertët besojnë se ai do të vazhdojë të sundojë për aq kohë sa do ta lejojë gjendja e tij fizike. Perspektiva e një tranzicioni demokratik në Rusi mbetet e largët, ndërsa populli rus, mes frikës dhe propagandës, nuk sheh një alternativë të qartë ndaj regjimit aktual.