(22 prill 1943 – 13 tetor 2023)
VIZITORË NGA JASHTË
1
Në njëfarë vakti, pasi kisha hy
në atë moshë të jetës
që njerëzve u begenis me ua mveshë të tjerëve
por jo vetes, në mes të natës
ra zilja e telefonit. Tringëllonte e tringëllonte
sikur krejt dynjaja të më kishte nevojën,
ndonëse ç’është e vërteta ishte e kundërta.
Rrija ratë në shtrat, duke u përpjekë me shqyrtu
tringëllimën. E kishte
këmbënguljen e nënës sime dhe sikletin e dhembshëm
të babait tim.
Kur e kapa, matanë linjës s’kishte njeri.
A bën vaki telefoni ishte në rregull e telefonuesi të kishte vdekë?
A bën vaki nuk ishte telefoni, por ndoshta zilja e derës?
2
Nëna dhe babai im qëndronin në këmbë në mot të ftohtë
te shkallët e hyrjes. Nëna ime më vështronte me sy të zgurdulluar,
një bijë, një mikeshë.
Ti kurrë nuk mendon për ne, më tha.
Ne i lexojmë librat e tu kur mbërrijnë në parajsë.
Mezi na përmend, mezi e zë në gojë motrën tënde.
Dhe ma treguan motrën time të vdekur, krejtësisht të panjohur,
mbështjellë fort në krahët e nënës sime.
Po të mos ishim ne, tha, ju nuk do të ekzistonit.
Dhe motra jote — ti ke shpirtin e motrës sate.
Pastaj u zhdukën, si misionarë mormonë.
3
Rruga u kthy përsëri dhe u bë e bardhë,
të gjitha shkurret mbulu përplot me borë
ndërsa pemët shkëlqenin, mbështjellë me akull.
Rrija ratë n’errësirë, duke pritë fundin e natës.
Më dukej nata më e gjatë që kisha përjetu ndonjëherë,
më e gjatë se nata kur pata le.
Unë shkruj për ju gjatë gjithë kohës, thashë me zë të lartë.
Sa herë them “unë”, kjo ka të bëjë me ju.
4
Jashtë rruga kishte ra në heshtje.
Receptori shtri menjanë mes çarshafëve të ngatërruar,
Regëtima e tij vramuze kishte pushu orë më parë.
E lashë ashtu siç ishte;
Teli i tij i gjatë shtrihej poshtë nën mobilje.
Vëzhgoja borën që binte,
jo aq duke i fshehë gjësendet
sa duke i bë ato të duken më të mëdha sesa që ishin.
Kush mund të telefononte në mes të natës?
Thirrje prej telashesh, thirrje prej dëshpërimesh.
Gëzimi është duke bë gjumë si kërthi.
Përktheu: Agim Morina