Nga Alfons Zeneli
Më 18 Maj para 4 vitesh ka hyrë në tokë trupi i Shkëlzen Zallit dhe është ngjitur në qiell shpirti i tij.
Ai ishte një nga shkrimtarët më të mirë e prodhimtarë të letërsisë shqipe për fëmijë. Por Zeni ishte gjithashtu dhe një poet i finesës së lirizmit.
Tronditës, delikat, kristalin. Por atë nuk e njihte masa. Nuk e njihnin qarqet, sektet, tarafet dhe klanet që dominojnë biznesin e poetrimit nëpër studio, podiume dhe ekrane. Sepse Zeni ishte i varfër, i heshtur, shëndetlig. Zeni nuk kishte mundësi që brenda një aktiviteti të ndërronte shtatë kostume, shtatë palë këpucë e këmisha dhe ta kuronte fytyrën dhe ta arkitektonte mjekrrën me laser. Ai ishte thjesht një poet- perandor i pafundësisë së vet. Atje ku është e sigurt se si triumfon
ZENI I VUEJTUN MBI DERRAT E PARFUMOSUN.
I VETEM (Shkelzen Zalli)
I vetëm po pi me zhulin e natës
ku Viti i Ri të vjetrin pështyn.
Gishtat-aksidente n`udhkryqet e natës
lypsarët e dehur nga kockat i hyjnë.
Lulishtja më veshi me pallton e ftohë,
koshat si doreza përqafuan grushtat.
Qerpikët e akullt thyhen nëpër tokë
pas palltos si komca, qepen prostitutat.
ZONJA ME TE ZEZA ( Sh. Zalli)
Zonja me të zeza…E zezë
trembja e perëndimit të ditës.
Zonja me të zeza…E zezë
plaga e pikëllimit shpotitës.
Zonja me të zeza…E zezë
rritja e mureve të qelqta.
Zonja me të zeza…E zezë
shkitja e metaforës në letra.
Zonja me të zeza…E zezë
kripa n`rrëkenë e mesnatës.
Zonja me të zeza…E zezë
mjellma në ujerët e fjalës.